دلیل من چیست؟

زندگی آغازش با تنهایی و پایانش را همچنان با تنهایی بر جهان می نشاند. نگاهم را به سقف دوختم و گوشم را به تیک تاک ساعت عادت دادم . در خیالم چیزی می پروراندم . سوالی بزرگ از توانی نا چیز. سوالی بزرگ از توان ناچیز پاسخگوی خیالم. دلم پاسخی می خواست که دیگر جای سخنی نماند. بین فکر های بهم ریخته ام چیزی نمایان شد. حرف بر زبانم زود تر از افکارم جاری شد. افکارم پاسخ را از مادرم جویا می شدند. او در چشمانم می توانست همه چیز را بخواند. حال مانند هر دفعه که میزبان سوالاتم شده بود ، این بارهم با آرامش در کنارم نشست. دستی روی موهایم کشید. صدای گرمش آنقدر لبریز از محبت بود که جوابش را در ذهنم حک کرد. ما در میان این تنهایی ها زندگی را گم کردیم. اما روزی دنبال کسی گشتیم تا بگوید چرا زنده ایم؟چرا زندگی میکنیم؟ عزیزکم... انسان ها...کلمات...خاطرات...طعم قسمت کوچکی از غذای مادرانه...داغی چای لبسوزی زیر آفتاب تابستان....دستان گرمی که در آغوش کشیدن کارشان است...لبخند های از سر شوق...تمام اینها دلیلی شدند برای زندگی...روزی که انسان اولین لبخند را میبیند چیزی در قلبش جان می گیرد.وقتی طعم غذای مادرانه را احساس میکند،دلش می خواهد دوباره و دوباره آن را تجربه کند.فکر کن در بین این تنهایی های آغاز و پایان زندگی چقدر سخت میشد تحمل کرد.ولی حالا که طعم غذای مادرانه....لبخند دوست....آغوش....صدای خنده هایت...در دیروز ایستادند و خودشان را خاطره نامیدند تو آن هارا مرواریدی ارزشمند میدانی. این مروارید ها بیشتر می شوند گاهی سبک گاهی سنگین ولی همیشه هستند چه خوب باشند چه بد.عزیزکم ما برای عشق ورزیدن....احساس خوشبختی...شاد بودن...و مهم تر از آن پیدا کردن دلیلی برای زندگی به دنیا می آییم. 

حرف هایش افکارم را نظم داد و در فکر دیگری زندانی ام کرد.اما می خواستم جوابش را نیز خودم پیدا کنم. پیداکردن جوابش برایم لذت بخش می شود.سرگرمم می کند و زندگی را به من می آموزد.

سوال من این است:

حال دلیل من برای زندگی چیست؟من چگونه تنهایی زندگی ام را آرایش میکنم؟می خواهم با کدام عصاره طعم زندگی ام را تغییر دهم؟